آیا عناوین کلاسیک دوره شان گذشته است؟ سوالی که واقعا باید به آن فکر کرد، اما جواب تا حد زیادی پیش روی ماست، در واقع جواب نزد شرکت نینتندو و دو عنوان بسیار محبوب آن یعنی عناوین ماریو و زلدا میباشد. شکی نیست که این دو عنوان جزو برترین آثار کلاسیک در صنعت بازی های ویدیویی به حساب می آیند، بخصوص عنوان ماریو که جزو یکی از قدیمی ترین و اولین آثار پلتفرمر محسوب میشود، عنوانی که به صورت انحصاری برای کنسول های نینتندو منتشر میشود، بازی در ابتدا صرفا فقط یک عنوان پلتفرمر بسیار ساده بود، البته هنوز هم تجربه آن حس نوستالژی بسیار بالایی را خواهد داشت، اما این حس صرفا فقط برای افرادی است که این عناوین را در سنین کودکی خود تجربه کرده و بیش از اینکه از بازی لذت ببرند، از بازگشت و مرور خاطرات خود در زمان تجربه بازی در کودکی شان لذت خواهند برد، نه صرفا برای تمامی گیمر ها و بخصوص بازیکنان نسل جدید، عناوینی مانند نسخه های ابتدایی زلدا و ماریو بدون شک از بهترین و بزرگ ترین عناوین نسل خودشان بوده اند، اما اگر همین عناوین با همان تکنولوژی ساخته و روانه بازار شوند و خب نام دیگری داشته باشند دیگر شاید حتی مخاطبانشان به چند هزار نفر هم نرسد، اگر غیر از این بود هنوز هم عناوین زلدا در سبک های پلتفرمر دو بعدی میماندند، این در حالی است که بهترین آثار کل سری این بازی عنوان Breath of Wild بود که یک عنوان سه بعدی و نقش آفرینی محسوب میشد، به همین دلیل هم باید بدانیم که عناوین گذشته دیگر جذاب نخواهند بود، سوار شدن یک ژیان شاید برای پیرمردی که کل دوران جوانی اش را با آن ماشین گذرانده جذاب باشد، اما برای یک جوان آن هم در حالی که یک مرسدس بنز با سرعتی چندین برابر از کنارش میگذرد اصلا جذاب نیست.
بازی Super Squidlit نام عنوانی در سبک پلتفرمر کلاسیک میباشد که توسط موتور بازی سازی GBC یا همان موتور بازی ساز عناوین کنسول Game Boy Color که نزدیک به سه دهه از ساخت آن گذشته ساخته و منتشر شده است.
با تمامی این تفاسیر Super Squidlit قصد دارد تا با استفاده از کلمه ی نوستالژی برای عنوان خود بازار گرمی کند، در واقع اصلا چه نیازی بود تا بازی را با موتور GBC ساخت، در حالی که موتور های بازی سازی بسیار قدرت مندی وجود دارند که با آن ها میتوان پلتفرمر های کلاسیک فوق العاده ای را ساخت، شما در نقش یک ماهی مرکب خواهید بود که سعی در شکست دادن دشمن قدیمی خود خواهید داشت، داستان طرحی بسیار جزیی و ابتدایی خواهد داشت، درست مانند عناوین Game Boy که چندان از داستان پردازی هایی ابتدایی نیز بهره نمیبردند، با این حال اما برخی از دیالوگ های درون آن میتوانند سرگرم کننده و قابل قبول باشند.
جلوه های تصویری بازی چندان خوب و قابل قبول نیستند، به دلیل ساخت بازی در موتور GBC و پورت آن بر روی پلتفرم نسل هشتمی Nintendo Switch بازی تصاویر چندان واضح و مناسبی نخواهد داشت، در واقع وجود جلوه های تصویری 16 بیتی و یا پیکسلی در بازی ها میتوان بسیار جذاب باشد، اما ساخت آن باید حداقل به گونه ای باشد که بتواند جذابیت های گرافیک را نشان داده و وضوح کافی برای این کار را داشته باشد، چیزی که مسلما در Super Squidlit موجود نخواهد بود. البته جلوه های گرافیک علاوه بر این مشکل با عدم جذابیت نیز روبرو خواهند بود، در واقع بیشتر تصاویر و جلوه ها یکسان خواهند بود و تنوعی در آن ها حس نخواهد شد.
از طرفی دیگر سیستم گیم پلی بازی چیزی فراتر از چند سیستم ابتدایی پلتفرمر را در بر نخواهد داشت، سیستم های حرکتی بازی و همچنین پرش و پرش مظاعف تنها سیستم هایی هستند که شما در بازی میتوانید از آن ها استفاده کنید، خبری از پیشرفت در مهارت ها و همچنین المان های نبرد مختلف وجود نخواهد داشت و همین امر نیز تجربه بازی را بسیار کسل کننده تر از قبل خواهد کرد، حالا با تمامی این موارد به نظر شما ساخت یک بازی در چنین موتور بازی سازی و چنین کیفیتی و صرفا فقط به خاطر وججود نوستالژی در آن جذاب و قابل قبول خواهد بود؟ از نظر من به هیچ عنوان توجیه قابل قبولی نیست و بهتر است عنوانی دیگر را برای تجربه انتخاب کنید.