در دنیای ویدیوگیم، می‌توان مجموعه‌هایی را یافت که نه عناصر داستانی و نه چگونگی اسم‌گذاری یا بهره بردن از قهرمان‌ها و ضد قهرمان‌های مشابه، بلکه زبان طراحی دنیای‌شان و سبک به خصوصی که یدک می‌کشند، از آثار طبقه‌بندی‌شده درون آن‌ها فرانچایزی واحد می‌سازد. آثاری که در دل‌شان می‌توان جنسی از اتمسفرآفرینی، طراحی گیم‌پلی و حتی داستان‌گویی را دید که در برخی زمان‌ها به اوج می‌رسند و ابایی از تبدیل شدن به یکی از بهترین تجربه‌های مخاطبان‌شان ندارند؛ هرچه قدر هم که عجیب و متفاوت با رقبای‌شان به نظر بیایند. دنیای بزرگ و به‌خصوص اسباب بازی‌های «لگو» (LEGO) هم بعد از به انتشار رساندن چندین و چند بازی ویدیویی بزرگ و کوچک، امروزه برای مخاطبان خاص خودش، چنین هویتی را پیدا کرده است. دنیایی که مشخصا چه در تولید محصولات فیزیکی و چه در هنرهای هفتم و هشتم، در بسیاری مواقع توانسته است چنین استانداردهایی را حفظ کند و عملا به نقطه‌ای برسد که براساس عناصر پایه‌ای مخصوص به خود، تعداد نامحدودی داستان و مرحله و انیمیشن و در کل محصولات سرگرمی‌ساز، برای مخاطبان بیافریند.
اما خواه یا ناخواه باید پذیرفت که ساخته شدن اثری چون The LEGO Movie 2 Videogame در بین بازی‌های ویدیویی متعدد دیگری که راه را برای مجموعه مورد نظر باز کرده‌اند، همان‌قدر که می‌تواند به نفع سازندگانش تمام شود و کار آن‌ها را راحت‌تر از قبل نشان دهد، می‌تواند به ضرر آن‌ها نیز باشد. چرا که توهمی درباره‌ی کیفیت بالا و قابل قبول ظاهر شدن محصول‌شان به خاطر طبقه‌بندی‌اش در گروه همان بازی‌های اکشن-ادونچر موفق، به ذهن‌شان تزریق می‌کند و اجازه می‌دهد که اثر با تکیه‌ی مطلق بر دستاوردهای پیشین مجموعه، کارش را جلو ببرد. نتیجه هم آن است که به همین خاطر، بازی خالی از هرگونه نکته‌ی مثبت جدید نسبت به بازی‌های قبلی مجموعه‌ی LEGO از آب درمی‌آید و عملا نمی‌تواند حتی یک کار تازه برای سری سابقه‌دار خود انجام بدهد. البته متاسفانه مشکل در همین حد هم باقی نمی‌ماند و تا جایی پیش می‌رود که چند ساعت وقت گذراندن در گوشه به گوشه‌ی The LEGO Movie 2 Videogame، به همگان می‌فهماند که این بازی نه‌تنها نقطه‌ی قوت قابل توجهی را به داشته‌های مجموعه‌اش اضافه نکرده است، بلکه در پررنگ کردن و شرح و بسط دادن برخی از اشکالات آشنای حاضر در آن هم مشکلی ندارد! تک‌تک این‌ها نیز The LEGO Movie 2 Videogame را به سطحی نامطلوب از کیفیت می‌رسانند که در طول آن، گیمر هروقت که بخواهد به یک نکته‌ی مثبت توجه کند، بیشتر از نگاه انداختن به ضعف‌ها و کمبودهای آن رنج می‌برد.
بزرگ‌ترین مشکل ساخته‌ی جدید شرکت TT Games، خالی بودن از آن چالش‌های درگیرکننده‌ای است که فشردن دکمه‌ها و حرکت دادن انگشتان‌تان روی کنترلر را تبدیل به تجربه‌ی یک بازی ویدیویی می‌کنند. The LEGO Movie 2 Videogame به‌جای آن که بازیکن را در دنیایش قرار دهد و با چیدن انواع و اقسام موانع در مقابل وی، به او دلیلی برای جست‌وجو در آن و فائق آمدن بر موانع پیش‌رویش ببخشد، صرفا دستورها گوناگونی صادر می‌کند که مخاطب موظف به انجام آن‌ها است و یک‌تنه، ذره‌ذره‌ی خلاقیتش را از بین می‌برند. به طوری که شاید اگر قرار باشد یک نفر که تا به امروز یک بار هم سری به دنیای بازی‌های ویدیویی نزده است، بخواهد بدون اذیت شدن پا به درون یک محصول هنر هشتمی بگذارد و بدون هیچ‌گونه استرس، درگیری ذهنی یا فشار، چند مرحله را پشت سر بگذارد تا نحوه‌ی استفاده از کنترلر را بیاموزد، The LEGO Movie 2 Videogame گزینه‌ی ایده‌آلی برای او به شمار برود. چرا که هنگام تجربه‌ی این بازی، فقط کافی است به مکان‌هایی که سازندگان از شما می‌خواهند بروید، دکمه‌هایی را که آن‌ها از شما می‌خواهند بفشارید و حتی در هیجانی‌ترین دقایق، بدون هیچ‌گونه استرسی تکیه بدهید و با خیال راحت از عملا پایان‌ناپذیر بودن جان‌تان، راهی منطقی برای نابود کردن باس‌فایت قرارگرفته در مقابل خود بیابید. در این بین، خبری از آن سرگرم‌کنندگی‌های متفاوت آثاری چون بازی‌های اقتباس‌شده‌ی این سری از روی مجموعه‌ی «ایندیانا جونز» (Indiana Jones) هم نیست و همه‌چیز بیش از اندازه آشنا و به همان اندازه تکراری است؛ تا حتی یک درصد هم فکر نکنید که می‌توانید به خاطر وجود نکات مثبتی مانند آن‌ها، چشم‌تان را روی ضعف‌های اثر ببندید.
تمام گیم‌پلی بازی، متشکل از گشت‌وگذار در محیط‌های آن، مبارزه با دشمنان، حل برخی پازل‌ها و صد البته دکمه‌زنی‌هایی است که حتی گاها کارهایی را انجام می‌دهند که در صورت سپرده شدن به دست خود مخاطب، می‌توانستند حداقل ذره‌ای از جذابیت‌های بازی‌های پلتفرمر را به محصول TT Fusion بیاورند. به طوری که گاها موقع بالا رفتن از یک سطح ساده نیز بازیکن می‌تواند به مدت چند ثانیه با چشمان بسته یک دکمه‌ی مشخص را فشار بدهد و خیالش راحت باشد که به‌سادگی هرچه تمام‌تر، هنگامی که دوباره نمایشگر را از نظر بگذراند، شخصیت را بالارفته از مانع فیزیکی قرارگرفته در مقابل او می‌بیند. این موضوع، به شکلی غیرمستقیم و توهین‌آمیز، در نبردهای خشک و بی حس‌وحال بازی نیز به چشم می‌خورد و آن‌ها را هم تا رتبه‌ی عناصری توخالی که صرفا می‌خواهند تعامل انگشتان شما با یک دکمه‌ی مشخص روی کنترلرتان را برای چند ثانیه بیشتر از قبل کنند، پایین می‌آورند. در پس همه‌ی این‌ها هم با سیستم ساخت‌وسازی مواجه می‌شویم که درکنار گشت‌وگذار در محیط‌های متنوع بازی، تنها عناصر جذاب و قابل دوست داشتن گیم‌پلی آن برای مخاطب عام محسوب می‌شوند و خوش‌بختانه خالقان اثر در طراحی‌اش، به اندازه‌ی طراحی پازل‌ها و مبارزه‌ها و سکوبازی‌ها، کم‌کاری نکرده‌اند.
سطحی‌نگری تیم سازنده در آفرینش تمامی بخش‌های گفته‌شده، مشخصا برآمده از وقت کم آن‌ها برای سر و شکل دادن به بازی و تمرکزشان روی عناصری بوده است که بهترین جلوه‌ی ظاهری را تقدیم The LEGO Movie 2 Videogame کرده‌اند. تمرکزی که البته ابدا بی‌نتیجه نبوده است و به بازی تنوع و زیبایی مثال‌زدنی و به خصوصی می‌بخشد. وجود چند محیط کاملا متفاوت در دنیایی که اِمِت، لوسی و بتمن قهرمانان اصلی‌اش هستند، کاری می‌کند که فقط چرخیدن در سرتاسر جهان‌های پرجزئیات و خوش‌جلوه‌ی آماده‌شده برای بازی، به‌تنهایی بتواند برای چند ساعت اندک، علاقه‌مندان به بازی‌های ویدیویی جهان‌باز متفاوت را در محصول مورد بحث، فرو ببرد.
این تنوع بصری قابل تحسین، فقط به جهان‌های مختلف The LEGO Movie 2 Videogame و اشیا متفاوت چیده‌شده در نقطه به نقطه‌ی آن‌ها هم خلاصه نمی‌شود و در طراحی تک به تک کاراکترهای قابل بازی، اسلحه و لوازم نقلیه‌ی موجود در دنیایش نیز ظاهر شده است. البته که برخلاف بهترین نسخه‌های مجموعه، ده‌ها کاراکتر قابل بازی جدیدترین قسمت ویدیوگیمی از مجموعه «لگو»، صرفا از نظر ظاهری و در برخی انیمیشن‌ها با یکدیگر تفاوت دارند و انتخاب هیچ‌کدام‌شان، تغییری در گیم‌پلی به وجود نمی‌آورد. آن‌ها حتی در فیزیک، استفاده از سلاح‌ها یا داشتن قدرت ساخت تجهیزات به‌خصوص، از هیچ تفاوتی بهره نمی‌برند تا مثل تمام اجزای دیگر The LEGO Movie 2 Videogame، اجازه ندهند که بازیکن فراموش کند که در پروسه‌ی ساخت محصول قرارگرفته در مقابلش، هیچ‌چیزی به اندازه‌ی تصویرسازی‌ها و شکل دادن به بهترین جلوه‌های ممکن، مهم تلقی نشده است.
از آن‌جایی که بازی با فاصله‌ی معنی‌دار از هرگونه خرید درون‌برنامه‌ای، به شکلی قابل احترام شما را به گشت‌وگذار در محیط‌ها و انجام کوئست‌های فرعی به هدف کسب منابع لازم برای ساخت‌وساز یا آزاد کردن موارد مورد نظرتان دعوت می‌کند و در این مسیر مخاطبش را سوار بر وسایلی خوش‌جلوه و متفاوت، به بیابان‌ها و فضاهای میان‌ستاره‌ای بامزه می‌فرستد و همچنین فرصت به وجود آوردن برخی تغییرات در گوشه به گوشه‌ی آن را در اختیار او قرار می‌دهد، عاشقان بازی‌های سندباکس، شانس زیادی برای لذت بردن از گشت‌وگذار و دست بردن در قسمت به قسمت نقشه‌های آن دارند.
اما دقیقا به مانند کاراکترهای متعدد بازی که با وجود تفاوت‌های ظاهری‌شان در جلوه دادن به گیم‌پلی موجوداتی یکسان هستند و صرفا کشش‌های کوتاه‌مدتی را تحویل دوست‌داران اثر می‌دهند، تنظیمات داستانی آن هم فقط در نگاه کلی و لابه‌لای برخی لحظه‌ها، دوست‌داشتنی به نظر می‌آیند و در اکثر اوقات، هویت حقیقی‌شان به‌عنوان یک کلون ضعیف‌تر و کم‌جان‌تر از فیلم The LEGO Movie 2 را به رخ‌مان می‌کشند. دیالوگ‌ها، رخدادها، شخصیت‌پردازی‌های تقلیدشده از روی فیلم مرجع و کات‌سین‌هایی که در عین دربرداشتن همان جزئیات تصویری زیبا و خاص جهان بازی هیچ لذتی را به تجربه‌ی گیمر از ساخته‌ی مورد اشاره اضافه نمی‌کنند، همه و همه قسمتی از این تنظیمات داستانی لایق نقد را آفریده‌اند. و بدتر از همه اینکه حتی ساده‌ترین مخاطبان، در صورت پشت سر گذاشتن کل کمپین داستانی The LEGO Movie 2 Videogame، متوجه بارها و بارها هدر رفتن پتانسیل قصه‌گویی‌های نهفته در آن می‌شوند. زیرا سازندگان عملا در روایت داستان فیلم بیش از حد محافظه‌کار و در تصویرسازی از داستان مخصوص به خودشان که به اثر اصلی گره بخورد، بیش از حد ترسو بوده‌اند. در دنباله‌ی همین نکته‌ی منفی نیز، بخش داستانی بازی با تک‌تک خوبی‌ها و بدی‌های خود، در انتها به حد و اندازه‌ای بالاتر از یک ویژگی خنثی نمی‌رسد و عملا مانند دستورهایی که بازی با اعلام کردن‌شان می‌خواهد به نگه داشتن گیمر پای ثانیه‌های خود ادامه دهد، برای اکثر افراد، در تاثیرگذاری به سطح همان بهانه‌های لازم برای حفظ تعامل انگشتان‌تان با کنترلر، تنزل پیدا کرده است.
برداشت‌های فکرشده‌ی سازندگان اثر از المان‌های آشنای بازی‌هایی با محوریت مبارزات نوبتی، به‌عنوان خالق هسته‌ی اصلی گیم‌پلی The LEGO Movie 2 Videogame سبب شده‌اند که یکی از پررنگ‌ترین کارهای شما در طول بازی، ساختن گجت‌های گوناگون برای پیش‌روی در آن باشد. هرچه قدر که بازیکن تعداد بیشتری از مراحل اصلی را پشت سر بگذارد، گجت‌هایی هم که او باید برای حل معماهای ساده‌ی محیطی مشغول ساختن‌شان شود، بیشتر و بیشتر از قبل می‌شوند. در همین حین، افزایش تعداد گجت‌ها، به‌معنی رشد نیاز شما به در اختیار داشتن تعداد بیشتری از منابع گوناگون هم خواهد بود که کاری می‌کند جست‌وجوهای‌تان در عرض و طول نقشه‌های بازی، معنای بیشتری به خود بگیرند و هم‌سویی قابل‌توجه‌تری با دیگر قسمت‌های گیم‌پلی داشته باشند. این مثال مناسبی است که نشان می‌دهد The LEGO Movie 2 Videogame، نقاط قوت خود را با شانس و اقبال به چنگ نیاورده است و چگونگی ساخت یک گیم‌پلی پیوسته و حساب‌شده را خوب می‌داند. ولی در عین حال وقتی که اولویت‌های سرمایه‌گذاران، خلق محصولی چهل دلاری در زمان محدود با کم‌ترین میزان فعالیت مورد نیاز برای ساخت آن باشد، همه‌ی قسمت‌های اثر مثل نقاط قوت آن خوش‌جلوه و برآمده از عملکرد رضایت‌بخش آفرینندگان‌شان به نظر نمی‌رسند و همین رخداد تلخ، محصولی ناکامل و عقب‌ماندن از زمانه‌ی خود را به بازار می‌آورد.
The LEGO Movie 2 Videogame که برای چهار پلتفرم پلی‌استیشن 4، کامپیوترهای شخصی، ایکس‌باکس وان و نینتندو سوئیچ عرضه شده است، بازی کاملی نیست. از یک طرف آن‌قدر ظواهر خیره‌کننده و متفاوت مجموعه‌اش را درخشان ارائه می‌کند که می‌شود هرگز از تماشای آن احساس خستگی نکرد و از طرف دیگر، طوری در طراحی جذاب مراحل عقب‌مانده و بی‌فکر به نظر می‌رسد که انگار نه انگار ناشر و سازنده‌ای تا این حد جواب پس‌داده را به‌عنوان به وجود آورندگان خود می‌شناسد. قضاوت درباره‌ی این بازی در قد و قامت یک سرگرمی تعاملی گذرا، مانند همیشه به خود مخاطب و علایقش گره می‌خورد. ولی اگر مشغول صحبت راجع به بازی‌های ویدیویی هستیم، باید بپذیریم که The LEGO Movie 2 Videogame را نباید حتی به آسانی اثری نسبتا خوب، به حساب آورد.