نقد و بررسی بازی Chorus of Carcosa

Chorus of Carcosa یک عنوان ترسناک روانشناختی اولشخص است که داستان آن الهام گرفته از کتابی تقریباً ناشناخته می باشد که دنبال کردنش، حس ترس را در مخاطب ایجاد می کند. چند سالی می‌شود که بازار فروشگاه های بازیهای ویدئویی به معنای واقعی کلمه غرق در انواع بازی‌های ترسناک شده، با فهرستی که هر ماه در حال گسترش است. با چنین سیل عظیمی، گاهی اوقات جدا کردن گندم از کاه دشوار است، به همین دلیل است که گیمرها یا حتی خود منتقدان در تاریکی دست و پا می‌زنند و به این فکر می‌کنند که به چه چیزی فرصت بدهند و وقت گرانبهای خود، یا بهتر است بگوییم پول سخت به دست آمده خود را صرف چه چیزی کنند.

اغلب، انتخاب یک بازی فقط توسط یک چیز کوچک خاص که به نوعی مورد علاقه مخاطب است، تعیین می‌شود. چه بازی‌های ترسناک با ارواح و یا دوز خوبی از خشونت یا یک طرح روانشناختی که سرتان را گیج می‌کند را ترجیح دهید، همیشه انتخاب‌های زیادی دارید. آخرین بازی ترسناکی که در این فهرست قرار دارد، عنوان مرموز Chorus of Carcosa است که در نگاه اول باید تقریباً تمام المان های بازی‌های ترسناک کلاسیک را داشته باشد. بیایید در این مقاله نقد و بررسی از Game Inja با هم بررسی کنیم که آیا این بازی ترسناک در جلب رضایت علاقمندان، موفق شده یا به ورطه شکست سقوط کرده است.

بازی Chorus of Carcosa در درجه اول یک بازی ترسناک روانشناختی است که تا حدودی با خشونت و خونریزی همراه است. نویسندگان هنگام توسعه این عنوان، از مجموعه داستان‌های کوتاه The King in Yellow اثر R. W. Chambers الهام گرفتند. اعتراف می‌کنم که این اولین بار است که نام این اثر را می‌شنوم و حتی پس از انجام کمی تحقیقات، در مورد اینکه نسبت به کتاب چه دیدگاهی دارم، به نتیجه مطلوبی نرسیدم. اما ظاهراً این داستان‌های کوتاه با مضمون ترسناک هستند که با روایت درگیرکننده مرتبط هستند و بنابراین در جایگاه چیزی بین آثار E. A. Poe و H. P. Lovecraft قرار می گیرد. با این حال، کل بازی در زمان حال اتفاق می‌افتد و محیط با آن مطابقت دارد. از ابتدا تا انتها، در یک آپارتمان سرگردان خواهید شد که حتی به طرز عجیبی توسط دو آسانسور تقسیم شده است و هر یک از آنها فقط شما را به نیمی از ساختمان می‌برند.

شخصیت اصلی این داستان ترسناک یک مجسمه‌ساز بی‌نام و نشان است. در این مرحله، با خودتان فکر می‌کنید که شاید این بازی عنوانی شبیه به Layers of Fear باشد و یک نقاشی عجیب را تکمیل نخواهید کرد، بلکه یک مجسمه بسیار عجیب را تکمیل خواهید کرد. بله، این در نگاه اول ایده نسبتاً جالبی خواهد بود، اما Chorus of Carcosa دقیقاً در مورد همین مضمون است. این واقعیت که شما یک مجسمه‌ساز هستید عملاً ربطی به داستان ندارد که جای تأسف دارد. با این وجود، در روند بازی شما دائما منتظر ترکیب عناصر واقعیت و کابوس انگیز هستید. با این حال، زمان صرف شده در واقعیت به طور قابل توجهی طولانی‌تر است و من اغلب آن را مضرتر از مفید می‌دانم. Chorus of Carcosa سرعت پیشرفت بسیار کمی دارد، راه رفتن شخصیت اصلی خسته‌کننده است و خود دویدن، اگر بتوان آن را دویدن نامید، حدود یک سوم بازی را تشکیل می دهد.

در ساعت اول، شما خیلی آهسته در آپارتمان پرسه می‌زنید، به این امید که به اصل مطلب برسید. با این حال، به سرعت متوجه می‌شوید که محیط اطراف کاملاً خالی از سکنه است، بنابراین به ندرت به چیز جالبی برمی‌خورید. درست زمانی که فکر می‌کنید ارزش کاوش همه چیز را ندارد، به اولین کمیک برمی‌خورید. بله، این بازی هم کلکسیون‌های خودش را دارد. در ابتدا سعی کردم دنبالشان بگردم، اما در اواسط بازی متوجه شدم که بازی اصلاً کمکی به شما برای پیدا کردنشان نمی‌کند و عملاً هیچ‌وقت نمی‌دانید فصل جدید کی شروع می‌شود یا کی به یک کابوس منتقل می‌شوید. بنابراین احتمالاً مسیر اشتباه را انتخاب می‌کنید و هرگز به کمیک کلکسیونی نمی‌رسید. علاوه بر این، پس از اتمام بازی، امکان انتخاب مراحل را ندارید، بنابراین اگر تصمیم اشتباهی بگیرید، همیشه باید از ابتدا شروع کنید.

همانطور که گفتم، Chorus of Carcosa در درجه اول یک بازی ترسناک روانشناختی است و می‌توانید این حقیقت را از ابتدا تا انتهای بازی حس کنید. کابوس‌ها با موسیقی سنگین و وحشتناکی همراه هستند که احتمالاً بهترین ویژگی برجسته این عنوان است. اینکه چرا مجسمه‌ساز ما با کابوس روبرو می شود و شاید جایی پنهان شده باشد را نتوانستم کشف کنم. تفاوت بین واقعیت و کابوس عمدتاً در این است که چه کسی به دنبال شما خواهد بود. مثلا در یک کابوس، مجسمه‌ها شما را تعقیب می‌کنند، که طبق معمول، فقط وقتی به آنها نگاه نمی‌کنید حرکت می‌کنند. با این وجود، به نظر من در مقایسه با شخصیت اصلی داستان، آنها خیلی سریع هستند و سرعت حرکتی بالاتری دارند.

شما سلاح یا حتی موجودی آیتم ها ندارید. به تدریج، فقط یک چراغ قوه و چند کلید به دست می‌آورید که بلافاصله از آنها استفاده خواهید کرد. تنها چیزی که شما را از کلیشه خارج می‌کند، معماهایی است که همیشه با پیدا کردن ترکیب برای باز کردن درهای قفل شده مرتبط هستند. اینها شاید بهترین عنصر این عنوان باشند. آنها به طرز جالبی طراحی شده‌اند، برخی از آنها باعث می‌شوند کمی در مورد راه‌حل فکر کنید، اما با این وجود، این یک اتفاق خیلی ناامیدکننده نیست.

دومین بخش خوب بازی، کات سین هایی است که در آن شما مدتی به عنوان آهنگساز بازی می‌کنید و کمی در مورد آنچه واقعاً برای او اتفاق افتاده است، یاد می‌گیرید. با این حال، حداقل لحظات واقعاً ترسناک وجود دارد و هیچ چیز خاصی در ذهن من باقی نمی‌ماند. انتظار داشتم که کابوس‌ها باعث لرز من شوند، اما جدا از اینکه کمی از Silent Hill الهام گرفته شده است، اصالت زیادی در آنها نخواهید یافت.

در پایان مقاله اعتراف می کنم تریلر Chorus of Carcosa کاملاً من را مجذوب خود کرد، اما در نهایت بازی‌ای را به دست آوردم که اساساً با آنچه به ما ارائه شده بود متفاوت است. داستان آشفته است، بخش‌های جداگانه آن غیرمنطقی هستند و زمان بسیار کمی به کابوس‌ها اختصاص داده شده است. خود عنوان به طور غیرضروری طولانی شده است که این نیز کمکی به آن نمی‌کند. مفهوم بازی جالب به نظر می‌رسد، اما در نهایت المان های سرگرم کننده بسیار کمی به ما ارائه می‌دهد که جای تاسف دارد. وقتی تمام نکات مثبت و منفی را خلاصه می‌کنم، فقط می‌توانم نتیجه بگیرم که این یک عنوان متوسط ​​است که به سرعت در میان عناوین مشابه و رقبایش محو می‌شود.