بازی Dead Dust، یک بازی با سبک گرافیکی Retro یا قدیمی است، که در فضایی وسترن اتفاق می‌افتد و بازیکن در آن باید با دشمنانی که به شدت قوی هستند، مبارزه کند. با تیم نقد و بررسی Game Inja امروز به تحلیل این بازی می‌پردازیم.
این بازی که توسط استودیو HugePixel و با همکاری Diedemor Studio ساخته شده است، در سال ۱۸۶۸ اتفاق می‌افتد و ماجرای چند هفت‌تیر کش جایزه بگیر را روایت می‌کند که برای دستمزد بالایی، حاضر می‌شوند تا دختر صاحب یک میخانه را که گروگان گرفته شده، از دست آدم ربایان نجات دهند.
پنج شخصیت در بازی وجود دارند که شما می‌توانید کنترل آن‌ها را به دست بگیرید. هنگامی که بازی را آغاز می‌کنید، از میان این پنج نفر، تنها سه شخصیت قابل انتخاب هستند و دو شخصیت دیگر را با صرف زمان در بازی می‌توانید آزاد نمایید و با هدایت آن‌ها در بازی پیش بروید.
مبارزه و مخصوصاً نشانه گیری بسیار سخت است و طراح سعی داشته تا با گنجاندن عناصر سخت کننده بازی، یک تجربه پیکسل آرتی چالش برانگیز را مانند بازی‌های قدیمی Sega برای مخاطب ایجاد کند، که تنها در به هم ریختن اعصاب بازیکن موفق شده است!
تصمیم‌های طراح بازی در مورد بعضی عناصر در این عنوان به هیچ وجه جالب نیست. به طور مثال روایت داستان بسیار ضعیف است و هیچ نوآوری‌ای در آن وجود ندارد. شخصیت‌ها هیچ انگیزه‌ای جز پول برای در پیش گرفتن مسیر سختی که داستان ناگهان و بدون مقدمه رو به روی آن‌ها قرار می‌دهد ندارند و کمی سخت است بازیکنی را که در یک جلسه ۱۶ دقیقه‌ای، ۱۰ بار در بازی کشته شده است، مُجاب کرد که شخصیت‌ها برای دلیل خوبی این همه جان می‌کَنند و جان می‌دهند!
کنترل نشانه‌گیری در بازی نیز تا حدی روی اعصاب است و در تلاش برای چالش برانگیزتر کردن بازی، توسعه‌دهنده یک شِمای کنترل بد را جلوی بازیکن می‌گذارد.
هر شخصیت اسلحه مخصوص به خود را دارد ولی هنگامی که تیرهایتان تمام شود، امکان برداشتن اسلحه دشمنان را دارید. محدود بودن میزان تیر در بازی و مجهز بودن قریب به اتفاق دشمنان به سلاح‌های از راه دور، یکی از معدود عناصر مربوط به سخت کردن بازی است که به خوبی پیاده شده است، با این‌حال هنگامی که با تصمیم‌های دیگر طراح ترکیب می‌شود، نتیجه آن تجربه لذت‌بخشی برای بازیکن بوجود نخواهد آورد.
هنگامی که دشمنان را می‌کشید علاوه بر مهمات، سکه‌هایی نیز روی زمین در محل کشته‌شدن آن‌ها پدیدار خواهد شد که با جمع کردن آن‌ها می‌توانید در بین مراحل (و یا هنگام از نو سعی کردن برای رد کردن یک مرحله)، چیزهایی بخرید که به کمتر کشته شدن شما در بازی کمک کند. هنگامی که یک شخصیت توسط دشمنان کشته می‌شوند، تا هنگامی که مرحله را از ابتدا آغاز نکنید، دیگر قابل انتخاب نیستند و در صورتی که تمامی شخصیت‌های ممکن برای هدایت کشته شوند، شما به هرحال باید بازی را از آغاز مرحله شروع کنید.
بازی با اینکه منوی بسیار زیبایی دارد، متأسفانه کیفیت شخصیتی که تصویر او را در منو می‌بینیم از تمامی شخصیت‌های قابل هدایت بازی بیشتر است. شخصیت‌های اصلی حتی در تناسب اندازه اندام‌ها و جزئیات صورت دقیق نیستند و بلافاصله مخاطبی که حتی اطلاعی از نسبت‌های بدن را در کاریکاتور نداشته باشد، متوجه اینکه یک جای کار ایراد دارد خواهد شد.
موسیقی بازی بیشتر از اینکه با ژانر وسترن تناسب داشته باشد، یادآور فیلم‌های سطح ب ترسناک است که در آن عده‌ای با اره‌برقی به جانِ لشکری از خون‌آشام‌ها و یا زامبی‌های احمق می‌افتند یا شاید فیلم‌های جاده‌ای که در آن عده‌ای موتورسوار با دار و دسته خلافکار رقیب خود درگیر می‌شوند. سلیقه شما هرچه باشد، موسیقی هارد راک با فضای هفت‌تیرکشی وسترن، هم‌خوانی منطقی‌ای پیدا نمی‌کند و یا اگر امکان این ترکیب وجود داشته باشد، به جرأت می‌توان گفت سازنده‌های این عنوان در آن موفق نبوده اند.
صدا گذاری‌ها نیز در بازی از تنوع برخوردار نیست و صدای پرتاب تیر از طرف سرخ‌پوست‌ها و یا کشته شدن دشمنان، خیلی زود برای شما تکراری می‌شود. بازی آن‌قدر زمخت و صیقل نخورده است و بدون در نظر گرفتن تجربه بازی کن ساخته شده، که تنها چیزی که تضمین می‌کند، فراری دادن شما پس از صرف ۱ الی ۲ ساعت بازی است.
اما جالب است بدانید عده‌ای با صرف زمان و انرژی زیاد، Achievement های بازی را کامل کرده‌اند و تصاویر ضبط شده از بازی کردن خود را نیز در YouTube بارگذاری کرده‌اند تا مهارت خود را در این بازی، به رخ تمامی آن‌ها که از بازی فراری شدند بکشند.
عنوان Dead Dust نه عنوان جذابی به شمار می‌آید، نه از لحاظ گرافیکی حرفی برای زدن دارد و نه حتی داستان و روایت قوی برای پشتیبانی از تجربه گیم‌پلی خود ارائه می‌دهد. امیدواریم توسعه‌دهندگان این عنوان روی عنوان‌های بعدی خود تمرکز و خلاقیت بیشتری به خرج دهند، چرا که این بازی یقیناً تجربه ناخوشایندی است و ارزش صرف زمان، هزینه و مهم‌تر از همه اعصاب شما را ندارد.