امروز هم قصد داریم یک بازی ورزشی دیگر را مورد بررسی قرار دهیم. بازی Trial Boss BMX که در سبک دوچرخه سواری آرکید در سال 2020 برای پلتفرم Nintendo Switch و همچنین سیستم عامل اندروید ساخته و شما را در میان زمین های پر فراز و نشیب برای انجام حرکات تکنیکی بر روی دوچرخه های BMX قرار خواهد داد.
تقریبا مهم ترین عامل جذابیت در بازی های آرکید میزان سرگرم کنندگی شان است و در برخی موارد حتی بسیار دور از واقعیت قرار خواهند گرفت اما تی در اینگونه سبک ها هم یک سری فاکتور ها رعایت میشود و بیشتر از اینکه خود بازی غیر واقعی به نظر برسد مکانیزم های کنترل ساده تری را در اختیار بازیکنان قرار خواهد داد. برای مثال ممکن است تفاوت یک بازی ریسینگ آرکید با نسخه شبیه ساز آن در سیستم کنترل ماشین ها باشد. هر دوی آن ها شاید سیستم های واقع گرایانه ای را برای تخریب ماشین ها در اثر برخورد، یا هنگام دریفت کشیدن بر روی خاکی ها داشته باشند اما شما در نسخه ی آرکید با زدن یک دکمه ممکن است این کار را انجام بدهید در صورتی که در نسخه شبیه ساز آن باید بدانید که چه موقع از پیچ ترمز را گرفته و چه مقدار فرمان ماشین را چرخانده و در چه وقت دیگری باید پایتان را بر روی پدال گاز فشار دهید.
این موارد را گفتم تا به بازی Trial Boss BMX برسم. عنوان آرکیدی که بیشتر از نام خود سو استفاده میکند تا استفاده برای جذاب تر کردن آن. وظیفه ی شما رکاب زدن و پرش از نقاط مختلف بازی و انجام حرکات نمایشی برای دریافت امتیازات است، ایده ی اصلی بازی تا حد زیادی جالب و سرگرم کننده است اما مشکلات درون بازی به شدت به تجربه ی شما آسیب خواهد زد. برخی مشکلات مضحک نیز در بازی وجود دارند که نشان از بی دقتی سازندگان و بی اهمیت بودن عنوان تولید شده اشان را میدهد. بازیکن تقریبا با زدن دو تا رکاب آن هم در ابتدای شروع بازی کل مسیر را طی میکند، چیزی که کاملا محال به نظر میرسد ولی شما در بازی شاهد آن هستید و در شروع بازی و هنگام راه افتادن فقط رکاب زدن بازیکن را شاهد هستید. حرکات نمایشی بازی بسیار مختلف و متنوع بوده اما افسوس که واقعا غیر طبیعی و بد ساخته شده اند. در برخی حرکات بازیکن با سرعت نور دوچرخه را چرخانده و حرکات را به نمایش میگذارد. فیزیک شخصیت بازی و دوچرخه هنگام انجام این حرکات بسیار بد و پایین بوده و لذت انجام آن ها را تا حد زیادی از بین میبرد.
چالش های درون بازی نیز بسیار بی اهمیت و بد کار شده است. مثلا یکی از مهم ترین چالش های بازی که در بیشتر مراحل نیز شاهدشان هستیم پردادن پرندگان از زمین مسابقه است. تنوع در زمین های بازی راضی کننده است اما جزییات به شدت پایین بوده و کیفیت باقت های بازی نیز آنچنان که باید خوب نیستند. بازی تمرکز ویژه ای بر روی انجام حرکات نمایشی دارد و همین امر شما را در اواسط بازی بسیار خسته و خود بازی را تکراری خواهد کرد. چه برسد به آنکه سیستم حرکات نمایشی هم بسیار بد کار شده اند و اگر این تنوع زیاد در میان آن ها وجود نداشت دیگر هیچ دلیلی برای تجربه چند دقیقه ای آن هم به ما داده نمیشد.
به نظر میرسد سازنده بازی از اسم و سبک آرکید برای سرپوش گذاشتن بر روی اشکالات و غیر طبیعی بودن بیش از حد بازی استفاده کرده اند و شاید اگر به جای اینکار دقت بیشتری را برای حرکات و جزییات بازی به خرج میدادند، الان با یک عنوان منسجم تر و سرگرم کننده تری روبرو میشدیم که قابلیت جذب مخاطب بیشتری را نیز به همراه داشت.
بازی تجربه ثابت و واقعی از یک عنوان دوچرخه سواری نمایشی را ارائه نخواهد داد و مشکلات بسیار زیادی را در خوب جای داده است اما به دلیل پایین بودن قیمت و کم حجم بودن آن شاید بتوان برای سرگرم شدن کوتاه مدت از آن استفاده کرد، البته که من بازی را به هیچ وجه به کسی توصیه نخواهم کرد.